En toen werd het stil...

Jeroen is woensdag 5 maart 2014 om 18.30 op 45 jarige leeftijd overleden in het SKB te Winterswijk.
Dinsdag 11 maart hebben wij hem begraven op de begraafplaats te Groenlo met heeeeel veel familie, vrienden, bekenden en belangstellenden.

Vreemd voor mij, dit is het laatste bericht op ons blog. Ik ga voor mijzelf verder bloggen, maar zal het niet meer publiceren.
Tegelijkertijd wordt dit het eerste bericht dat Jeroen niet meer zelf zal lezen, of...?

Dinsdag 4 maart was ik op tijd bij Jeroen. Daarvoor had hij mij nog gebeld via de telefoon van de afdeling, maar hij wist zelf niet zo goed waarom. Jeroen had opnieuw veel nekpijn gehad en toen ik bij hem was voelde hij ook pijn in zijn zij. Hij zat in zijn rolstoel, maar hij viel constant weg, combinatie van ophoging medicijnen en heel erg moe zijn.
Mijn ouders kwamen 's morgens weer even met de meiden, maar Jeroen was te moe om mee te gaan naar de 'grote' kamer. Hij ging weer terug naar bed.
Ineens zei ik tegen mijn ouders dat ik het eigenlijk helemaal niet meer eens was met het allang genomen besluit om naar het hospice te gaan. Zij dachten hetzelfde als ik, Jeroen ging achteruit, en er was inmiddels allang gesproken over een morfinepomp, zodat Jeroen zijn eigen pijn kon bestrijden, enz. We hadden samen zo nog veel meer overwegingen... Snel naar de verpleging gelopen, die begreep mij volkomen. Vervolgens nam zij direct contact op met de arts en ook zij stond hier achter. Uiteraard moest het pijnplan echt beter afgedekt zijn.
Dit nieuws samen met Jade en Floor verteld. Jeroen reageerde wat afwezig, maar zichtbaar blij!
Na het eten viel hij direct in slaap. Ik had weer een gesprek met de pijnarts en samen afgesproken dat we met ventanil pleisters zouden starten. Het eten/slikken ging nu ook langzaam achteruit, dus dit was veel handiger dan al die pillen. De morfinepomp was nog een brug te ver...
Een transferverpleegkundige sprak met mij over thuiszorg. Omdat Jeroen nu wel erg snel achteruit leek te gaan konden ze wel letterlijk 24-uurs zorg bieden. Daarnaast zou Jeroen de rolstoel mee mogen nemen naar huis, was uitzonderlijk, maar voordat je zelf toch zoiets in huis hebt.
Ik ging met een tevreden gevoel even Winterswijk in. Tegen 16.00 kwam ik weer terug bij Jeroen op de kamer. Hij was in een erg diepe slaap, het leek wel of hij veel minder frequent ademhaalde, hij lag verder wel rustig. Ook de verpleging vond het opvallend, zuurstof gecheckt, was nog maar 70%. In overleg na een paar uurtjes de familie ingelicht.
Mijn ouders waren om 18.30 bij ons met Jade en Floor, ze gingen direct naar Jeroen toe! Jade schreef een hele mooie brief voor Jeroen en Floor begon fanatiek vijf kleuplaten voor Jeroen te kleuren. Ze plakte ze zelf op de muur, het saaie behang was inmiddels helemaal volgeplakt met tekeningen. Ik heb Jade en Floor nog een armbandje van WFTH met een hele persoonlijke tekst namens Jeroen gegeven , zo mooi...
Al snel was ook de familie van Jeroen er, iedereen nam op zijn eigen manier afscheid van hem, heel lief en ontroerend. Ik bleef bij Jeroen slapen. Onze jongste oppas bood aan om bij ons thuis te slapen. Zo ontzettend fijn!!!!
Slapen voor mij zat er nauwelijks in natuurlijk, wilde ik nou dat Jeroen wakker zou worden of was het misschien toch beter van niet. Ik verwachtte het in ieder geval niet...

Woensdag 5 maart
Om 3.15 werd Jeroen wakker met veel nekpijn... De laatste uren hadden ze hem ook geen pijnmedicatie meer gegeven, omdat hij rustig leek weg te zakken, logisch... Alles leek lang te duren... Hij kon zichzelf nauwelijks nog bewegen, zo heftig, gelukkig kon ik hem overal bij helpen. Even later viel hij weer in een diepe slaap.
Om 6.30 werd Jeroen weer wakker met veel pijn... Ik was ook wat helderder en ik kon rustig uitleggen hoe de dag ervoor was verlopen. Dat hij al in een hele diepe slaap was weggezakt, dat iedereen afscheid van hem had genomen. Hij kon zich er niets bij voorstellen, het was heel onwerkelijk voor hem. Vervolgens zei hij, heel mooi geregeld Cin, maar ik heb zelf nog van niemand afscheid genomen ?!!! Ondertussen had hij weer veel pijn, dus er moest wat gebeuren. Jeroen was heel stellig, eerst wilde hij iedereen zien, daarna pas flinke pijnmedicatie... Slik...
Vanaf 7.00 iedereen weer gebeld, geen idee hoe snel ze er allemaal waren, voor mij duurde het zo lang. Jeroen had pijn, dus opschieten!!!
Jeroen nam heel bewust afscheid van Jade, Floor, zijn moeder en de rest van de familie... Heel bijzonder, waardevol en rustig, zoals hij altijd was. Op het laatst stuurde hij nog enkelen weg, omdat hij mij persoonlijk nog iets wilde zeggen. Heel, heel lief... BEWONDERING
Toen snel een morfinespuitje, maar Jeroen bleef maar wakker. In overleg met de longarts kreeg Jeroen een morfinepomp en toen vond hij eindelijk rust...
Onze oppas had dus de nacht ervoor bij ons 'geslapen', maar geen oog dicht gedaan. Dus ik wilde haar niet lastig vallen met nog zo'n nacht.
Met de verpleging overlegd en gevraagd of Jade en Floor met mijn moeder misschien hier op C1 mochten logeren. Toevallig was er nog een grote kamer vrij, dus al snel werd er een kamer omgebouwd tot logeerkamer. Zo kon ik toch zelf Jade goed in de gaten houden... en waren we allemaal dichtbij Jeroen! Ik vond het geweldig van de verpleging! Een grote kamer tegenover Jeroen's kamer was inmiddels al onze 'huiskamer' met alles erop en eraan, nu kregen we ook nog eens een logeerkamer, wauw wat een meedenken!!!
Even later kreeg ik een persoonlijk appje van onze oppas met de mededeling dat ze echt graag nog wel een nachtje bij ons thuis wilde oppassen. Nog weer eens nagedacht en voor ieders rust ons plannetje weer teruggedraaid, ik had de kinderen gelukkig nog niets verteld over dit bijzondere logeerpartijtje.
Ik werd zo moe in de loop van de middag, dat we besloten om komende nacht met de familie van Jeroen om de beurt te waken bij Jeroen. Dit vond ik heel fijn, al wilde ik vooral graag bij Jeroen blijven.

Tegen 18.00 zat ik met Sander en Hanneh bij Jeroen, Jeroen ademde heel erg oppervlakkig...
Sander, Hanneh en mijn ouders gingen om 18.15 weg. Ik zat met een broeder bij Jeroen, toen Jeroen om 18.30 heel rustig zijn laatste adem uitblies.........................................................

Jeroen en ik, ik en Jeroen, we blijven samen voor altijd, in ons hart.

De hele dag was het druk bij Jeroen, zo mooi dat ik nu alleen (de broeder was er, maar eigenlijk ook niet, knap...), rustig bij Jeroen was. Een waardevol moment voor mij, ondanks mijn verdriet.

Na een kwartiertje weer iedereen gebeld. De kinderen niet, die gingen zo naar bed. Ik wilde ze het zelf de volgende ochtend vertellen. Met ons allen bij Jeroen gezeten...
Jeroen mocht 's avonds nog niet mee naar huis, was ook eigenlijk wel beter zeker gezien de kinderen, bovendien klopte het nu weer, ik had hem immers gezegd dat hij donderdag thuis zou komen...
Halverwege de avond ging ik met mijn ouders naar huis, daar waar onze dappere oppas zat. Haar bewust niet gebeld, maar vreemd was het wel.
's Avonds de uitvaartonderneemster gebeld en ze zou 's morgens om 10 uur bij ons zijn.
Sander bood nog aan om bij mij te slapen, maar dit aanbod afgeslagen, ik kon hem altijd nog bellen... Vreemde nacht volgde...


Donderdag 6 maart
Jade werd wakker en vroeg iets, ze verwachtte onze oppas, maar toen stond ik daar. Ze vroeg direct hoe het met Jeroen ging. Gelukkig hoorde ik Floor ook, dus samen bij Jade op bed gaan zitten en toen verteld dat papa gisterenavond was overleden.
Jade werd stil en vroeg vervolgens heel veel, bij Floor stroomden tranen in stilte over haar wangetjes... Pijn...
Tegen 16.00 kwam Jeroen thuis. Hij had onze uitgezochte kleding aan, een helblauwe/groene trui met capuchon... Felle kleuren stonden hem zo goed! Hij werd in bed gelegd, bijna gewoon, maar veel te stil...
Op dat moment waren de kinderen bij mijn ouders, ik heb ze vervolgens gebeld om te zeggen dat papa nu thuis, beneden in bed lag...
Toen ze Jeroen zagen, zei Jade alleen, wat mooi, vol overtuiging... Floor kroop bij mij op schoot, maar vond het gelukkig niet eng en dat was het ook niet... alleen zo raar, zo anders!


Hele mooie, saamhorige dagen volgden. Kaart ontworpen, laten afdrukken. Adressenlijst verder aangevuld, etiketten uitgeprint. Datum gepland voor de begrafenis met alles erop en eraan. Bloemstuk besteld, de kinderen hebben hartjes beschilderd. Foto's uitgezocht, muzieklijst doorgegeven aan een goede vriend, toen we de usb-stick's en de cd's thuis hadden, de muziek flink hard gezet, vervolgens kwam al mijn verdriet eruit...
Zo'n beetje alles hadden Jeroen en ik samen besproken, bedacht, juist daarom raakte onze muziek mij volop...
Sander en Hanneh zijn al die tijd hier in Groenlo gebleven, zijn baas had hier alle begrip voor. Voor Jade en Floor was dit geweldig! Ook Josette was zoveel mogelijk hier om ons te helpen met van alles en nog wat, zo fijn!!! Ook mijn ouders waren hier bijna constant, Jeroen's familie kwam ook heel regelmatig om te helpen, te lachen, te huilen, te troosten... en de zon scheen al die tijd!!!!

Zaterdagmiddag 8 maart was ook een middag om nooit te vergeten... Een aantal mensen wilden graag persoonlijk afscheid van Jeroen nemen en met mij wat bijkletsen. Dit was ook mijn idee, maar ik zat er totaal niet op te wachten om op verschillende tijden en dagen mensen te ontvangen.
Daarom hele goede vrienden/vriendinnen, voetbalvrienden, tennisvrienden, familie en wat anderen uitgenodigd tussen 14.00 en 17.00 bij ons thuis. Na het overlijden van Jeroen had ik nog niet echt andere mensen gezien buiten de familie om, dus ook voor mij was dit heel fijn. Even een knuffel, even een lief woordje en wat deed het mij goed dat zoveel mensen hier gehoor aan gaven en weer scheen de zon volop!!!
De avond ervoor zijn trouwens nog 4 juffen van de Watermolen bij ons op bezoek geweest, waaronder de directrice. Zo fijn en belangrijk voor Jade en Floor, hun eigen juffen die deel uitmaakten van ons rouwproces... In de klassen zijn ook hele mooie Jeroen-hoekjes ingericht met mooie, lieve tekeningen en boodschappen. We hebben gewoon gezellig bij Jeroen in de voorkamer koffie gedronken.

We hebben Jeroen zelf maandag overgedragen in de kist, Jeroen's laatste kamertje (ik niet hoor), ook dit voelde goed. Vervolgens met ons allen lekker patat buiten gegeten, aangeboden door goede vrienden van ons! Ipv op het bed lag Jeroen nu in zijn laatste kamertje op dezelfde plek als waar het bed stond. Ook dit voelde weer goed, want het was natuurlijk niet zomaar een kist. Geen dure stofjes, geen gevouwen handen, maar gewoon Jeroen met spijkerbroek, trui en zelfs zijn schoenen aan, zo gewoon mogelijk dus... Het zusterbeertje ligt bij Jeroen net als de brief van Jade en een tekening van Floor.
Jade, Floor en ik hebben nog een dikke kus met lippenstift aan de binnenkant van het deksel gedrukt...

Dinsdag 11 maart
Ik heb nog nooit zoveel liefde en warmte bij elkaar gevoeld als op deze dag!!! Niet te geloven hoeveel mensen er voor Jeroen en ons waren.
Ik voelde vooral een soort van blijdschap als ik een bekende zag en ik kende bijna iedereen. Onze kinderarts uit Winterswijk met heel veel verpleegkundigen, de kinderarts uit Groningen, mijn oud directeur en zijn vrouw, oud collega's, vrienden van 'vroeger', heel veel buren, vrienden van mijn ouders, familie van Josette, al mijn familie, verdere familie van Jeroen, hele goede vrienden/vriendinnen, sportvrienden, met daarnaast ook veel jeugd van de Grol, hoe respectvol, klasgenootjes van Jade en Floor met hun ouders, ook iemand die zelf behoorlijk in de kreukels ligt en toch eventjes kwam condoleren, mijn medecursisten en ga maar door, nu het gevoel dat ik niet meer mag stoppen met opnoemen... had ik misschien beter ook niet kunnen doen, want iedereen die er was, was zo welkom en was er gewoon voor ons! Wauw...
Zelfs Jeroen's eigen neef was er, terwijl hij na de begrafenis direct doorreed naar zijn o zo zieke zoontje in het UMCG Groningen... Het blijft niet te filmen allemaal...
Alle woorden van de sprekers kwamen binnen, alle foto's kwamen binnen en niet te vergeten onze muziek, ook de 1-minuur stilte van de zondag ervoor, voorafgaand aan de wedstrijd Duiven-Grol 1 werd met ons gedeeld en kwam binnen, diep in mijn hart...
En onze eigen Jade niet te vergeten, die zo dapper na mijn woordje op een verhoging klom en vol kracht door de microfoon sprak, zo bijzonder mooi en knap!
Zoveel mooie, maar ook droevige momenten op één dag... Ook zeker een paar hele grappige...
Mensen die je feliciteren, Floor die naar school wil, ladder in mijn panty (opgelost door begrafenisonderneemster), mensen die afscheid van Jeroen wilden nemen, maar hem niet konden vinden, Jade die tijdens het condoleren eens naar buiten liep om te kijken of er nog veel mensen kwamen, met een hele grote zucht vervolgens weer in de rij ging staan, Floor die uiteindelijk ook netjes in de rij ging staan en later maar teleurgesteld bleef in een meneer die haar geen hand had gegeven, Jade die af en toe haar bloemenmand met een diepe zucht neerplofte bij het graf van Jeroen, omdat ie toch wel erg zwaar was.

Allemaal bijzaak, maar wat heeft Jeroen een waardig afscheid gekregen, zo mooi hadden wij niet durven hopen... Uit alle woorden van de sprekers kwamen verschillende, vaak ook dezelfde eigenschappen van Jeroen naar voren.
Rustig, eerlijk, betrouwbaar, kracht, doorzettingsvermogen, genieten, humor, gezelschapsmens, verenigingsman, vrolijk, verzorgend, vast nog veel vergeten...

Wat een kracht heeft Jeroen gehad,
kracht om rustig te blijven, hij kende geen angst,
kracht om door te gaan, hij gaf niet op,
kracht om zich erbij neer te leggen, al wilde hij maar wat graag verder...
9 maanden lang is Jeroen ziek geweest, iedere keer leverde hij weer iets in, op het laatst heel veel. Het lijkt op een zwangerschap, maar dan andersom...

Door zijn kracht, voelden wij ook veel kracht. Nu veel bewondering voor wie hij was en gemis, een heel groot gemis...

Het is ook moeilijk te omschrijven hoe ik mij nu voel. Eigenlijk ben ik nog vooral aan het 'nagenieten' van dinsdag, de warmte zit nog in mij. Ik krijg ook nu nog zoveel lieve berichtjes, kaartjes, enz. Volgens mij voelde iedereen de warmte deze dag.
Thuis hebben we direct een heel mooi hoekje gecreëerd, heel vrolijk en warm, de muziek maakt het weer compleet... Het verdriet zit er wel, maar het zat er ook al langer, we zijn samen hier naartoe gegroeid, hoe moeilijk dit ook was...
Veel mensen vragen zich af hoe het met mij gaat, sommigen kijken mij extra lang en wat treurig aan, net alsof ik moet gaan huilen of zo... Voelt heel raar, want zo voel ik mij helemaal niet! En als iemand zegt, die klap komt nog wel, dan zal dat wel zo zijn. Ik hoop dat ik ipv een grote klap wat meerdere kleine klappen krijg. Mijn eerste tik heb ik ook echt wel gehad, die voelde ik toen ik afgelopen zondag met Jade, Floor en Sproet in het bos wandelde. Ik wist dat Jeroen graag mee was gegaan.
Vandaag nog eentje, Jade en Floor hadden allebei bij een vriendinnetje gespeeld. Jade kwam te laat thuis en Floor wilde vervolgens niet mee en had daarna thuis een hele dwarse bui. Net of alles er even uitkwam. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar wat zou het fijn geweest zijn om hier samen met Jeroen een draai aan te geven.
Maar, lieve mensen, reken erop dat ik fijn door ga met heerlijk leven. Het loopt zoals het loopt en het komt zoals het komt en ik ga niet wachten op een goede dag, maar ik probeer er van iedere dag eentje te maken!!! Zo leefde ik met Jeroen en zo ga ik alleen met de kinderen en jullie verder...

I'm still alive
Donderdag bracht ik samen met Sander al het geld voor Jeroen's grafmunument naar de bank. Zo fijn dat velen een steentje hier aan bij hebben gedragen! Toch stond ik daar wat onhandig met een blauwe doos vol met geld, het idee was mooi, ik stond er helemaal achter, maar toch...!  we waren net een paar seconden binnen, toen 'Just Breath' werd gedraaid!!! Dit was het nummer dat Jeroen zelf nog op het laatst heeft toegevoegd aan zijn lijstje toen hij wat verloren in het ziekenhuis lag... Zijn nummer dus! Kippenvel!!!
Net of Jeroen tegen mij zei, Cindy het idee van het monument was super, goed gedaan en nu niet meer zeuren!!!
Met een glimlach hebben wij een rekening voor Jeroen geopend en met een nog grotere glimlach het geld in de stortmachine (met hulp) gestort...

Lieve mensen, bedankt voor al jullie warmte en medeleven!!!
Tot gauw!

Veel liefs,
Cindy Starte

'Dolle', dwaze dagen, ook voor ons

Geen drie, maar nog veel meer van deze bizarre dagen zullen er volgen.
Vandaag is het Rosenmontag 3 maart, 13.00, mijn vriendinnen en bijna alle Grollenaren staan nu op het punt om te gaan dweilen. Hier is het vooral dweilen met de kraan open, als het gaat om pijnbestrijding dan.
Iedere dag wordt er wel iets opgehoogd of wat bijgesteld en uiteraard kunnen ze best heel safe gaan zitten, maar dan zal Jeroen heel suf worden en daar is hij niet aan toe… Ook overdag breekt de pijn soms weer door, terwijl dit de laatste dagen echt onder controle was.

Woensdagmorgen 26 februari werd ik al vroeg gebeld door een verpleegkundige. Jeroen had die ochtend twee insulten gehad met een tussenpoze van een uur.
Jeroen was de weg kwijt, hij zag van alles; Sinterklaas, Grol 1, een frikadel, hij was extreem warrig, kon nauwelijks communiceren en viel af en toe weg. Dat dit veel indruk maakte op ons spreekt voor zich, Jeroen oogde verder best vrolijk.
De neuroloog gaf aan dat Jeroen zo niet naar huis kon. Kans op insulten wordt alsmaar groter, bovendien zou Jeroen continue zorg nodig hebben. Klinkt mooi 24-uurs zorg, maar ze zijn echt niet 24 uur bij je, heel logisch, maar in onze situatie toch wel wenselijk.
En dan de kinderen niet te vergeten… Volgens de arts is naar huis gaan geen optie en hoe moeilijk ik dit ook mag vinden, ik sta er wel achter... En extreme pijnen en grote kans op insulten met alle gevolgen van dien, nee. Ja en dan weet je al wat de andere mogelijkheid is, een hospice. Hier, in Winterswijk zit de Lelie, de moeder van een goede vriendin heeft hier de laatste maanden van haar leven doorgebracht. Onze vriendin is vol lof over de vrijwilligers en zorg, dat scheelt iets…
Ik voelde aan het eind van de dag angst, angst of Jeroen nog wel weer echt Jeroen zou worden.
En wat zou hij vinden van een hospice? Ik wist het antwoord wel...

Donderdag 27 februari kwamen veel mensen langs, Jeroen leek weer heel wat, maar het kostte hem enorm veel moeite om het bezoek goed te volgen, hij kreeg niet alles op de rij. Hij was gesloopt aan het eind van de middag. Direct een app naar fam. en vrienden gestuurd, maximaal twee mensen per dagdeel en eerst overleggen met mij! Uiteraard kon iedereen zich hier in vinden.
Floor vond het in eerste instantie spannend om naar Jeroen te gaan, maar de verpleging dacht bijzonder goed mee. Tegenover de kamer van Jeroen is een grote kamer die normaal gesproken voor dagbehandeling wordt gebruikt. Deze zou nu de komende dagen voor ons gereserveerd worden! De verpleging toverde een bed om tot loungebank en er werd allerlei knutselmateriaal aangeschaft, bovendien werd een grote schaal gevuld met zakjes chips. Het meest aandoenlijke vond ik Floor, ze pakte wat papier en stiften en ging fijn bij papa op de kleine kamer kleuren…

Vrijdag 28 februari
Haast niet te omschrijven wat het ochtendbezoek deed met Jeroen, twee kanjers van vrienden hebben ontzettend met Jeroen gelachen, maar daarnaast ook serieus met ons gepraat. Ook zij weten alles van het leven, de onvoorspelbare, soms angstige kant, maar gelukkig ook alle mooie kanten. Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan alle andere, lieve, geweldige bezoekers, want elk bezoek doet ons enorm goed.
Deze morgen extra vroeg opgestaan ivm schoolcarnaval. Floor werd omgetoverd tot elfje en Jade tot heks. Floor was vooral onder de indruk van de raad van 11, moest ik erg om lachen, herken ik mijzelf niet zo in…
Bij ons in het ziekenhuis kwam iemand vanuit het hospice kennismaken. ’s Middags kwam een ergotherapeut met een aangepaste rolstoel voor Jeroen. Kun je nagaan, wij dachten vorige week maandag of dinsdag fijn naar huis te kunnen met een rollator..., vonden we ook al een stapje op zich. Jeroen begint de aansturing van armen en benen te verliezen. Hij kan niet meer staan en ook het zelf eten en drinken gaat met de dag achteruit. Jeroen is flink aan het inleveren… Hij doet er zelf niet dramatisch over, vindt het vooral soms lastig, niet
meer en niet minder. Uiteraard wil hij veel meer, maar omdat het ‘gewoon’ niet anders is, legt hij zich er bij neer. 
 
Ik stop weer met de dag tot dag verslagen. Ik word er niet goed van, want als ik het eventjes teruglees, merk ik dat ik gebeurtenissen/bezoekjes kan blijven toevoegen…
Ik ga gewoon weer verder met wat me nu bezig houdt…

Ik voelde de pijn en het verdriet pas echt toen ik woensdagavond de 26ste de kinderen fijn in bed had gestopt en een mailtje van een super lieve buurvrouw las.
Onze buurt zou net als andere jaren versierd worden voor de Carnaval, wilden wij zelf ook. Maar omdat zij ook wisten dat het inmiddels echt slechter gaat met Jeroen konden ze het niet over hun hart verkrijgen om vrolijk de vlaggetjes op te hangen.
Toen voelde ik het gemis van Jeroen echt!!!... Ik zat hier op onze bank en Jeroen lag daar maar in bed… en hoe? Moest ik niet weer naar hem toe, wat als??? Direct de dienstdoende verpleegkundige gebeld, ze nam echt alle tijd voor mij. Ik bleef de hele avond verdrietig, maar dat was goed.

Voor thuis inmiddels ook een ritme gevonden, papa en mama, onze dank is zo groot!!!!
’s Morgens komen mijn ouders bij ons, ik ga vervolgens alleen naar Jeroen. Tegen koffietijd komen ze met Jade en Floor bij ons op bezoek en gaan rond 12.00 ook weer weg. Ik blijf de hele dag verder bij Jeroen en nadat ik ’s avonds met Jeroen heb gegeten, mijn ouders dus bij ons met de kinderen, kom ik thuis. Zoveel mogelijk ritme, structuur en de kinderen zijn gewoon lekker thuis, het werkt!
Vanaf morgen, dinsdag 4 maart, nemen onze oppasmeiden dit van mijn ouders over, hebben zij ook weer wat rust en tijd voor zichzelf.

Jeroen moet ontzettend wennen aan het idee dat hij naar een hospice zal gaan, het staat hem flink tegen en het doet hem pijn. Natuurlijk begrijpt hij ook wel hoe, wat en waarom, maar dat zelfs zijn laatste wens niet in vervulling zal gaan??? Ik ben al lang plannetjes aan het bedenken...
Jeroen is geestelijk gezien alweer helemaal zichzelf!!!! Zo fijn, het duurde even, maar hij is er weer.

In de planning stond dat Jeroen morgen om 11.30 met de ambulance naar het hospice zou gaan, maar dit wordt in ieder geval een dagje uitgesteld. Jeroen heeft namelijk iedere nacht/vroeg in de ochtend flink last van doorbraakpijn. De basis pijnmedicatie voor 's nachts werd daarom al regelmatig bijgesteld door een pijnteam. Ze zijn al een paar keer langs geweest en ik snap nu ook beter waarom het zo ingewikkeld is. Eerst niet...
Overdag ging het al die dagen in het ziekenhuis prima met de pijn, tot vandaag! Een paar keer over gaf Jeroen aan hevige nekpijn te voelen, ook voor overdag is de pijnmedicatie nu daarom opgehoogd. Wij gaan niet eerder weg, kan de verpleging zich overigens ook helemaal in vinden, voordat er een heel goed werkend pijnplan ligt. Dit is heeeel lastig, weten wij ook wel. De tumoren blijven nl doorgroeien, bovendien went je lichaam aan de morfine, dus het zal zowiezo iedere keer wat opgehoogd moeten worden. Hier in het ziekenhuis zijn de lijntjes kort, in het hospice ietsje langer en bij ons thuis kilometers lang en als je flinke pijn voelt kies je toch voor de kortste lijntjes.

Alaaf!!!