Invullen...

Ik kan het toch niet laten...

Al die tijd niet geschreven, ook niet voor mijzelf, maar de behoefte is nu groot!
Het is trouwens al bijzonder dat jij dit nu leest, je volgde vooral Jeroen en ons gezin als geheel. De grootste schakel hierin ontbreekt nu... Jeroen...
Ik wil je toch graag laten weten hoe het nu met ons gaat, gezien vanuit mijn eigen standpunt.
Misschien had je dit ook allang enigszins ingevuld voor mij, voor ons, misschien ook niet. Ik ga voor dat laatste.
Niet te filmen hoeveel mensen voor elkaar invullen en daardoor de plank keihard misslaan! Au!!! Vooral mensen die ik niet goed ken, maar die iemand kennen , of weer via via kennen, die ook ooit zoiets soortgelijks is overkomen en die dan vervolgens denken dat het rouwproces bij jou precies zo zal verlopen.
Pfffffff, ik ben Cindy, niet meer en niet minder.

Energie

Nu, vandaag, moederdag, precies twee maanden na de begrafenis voel ik nog altijd warmte en veel liefde. Ook een soort van verliefdheid op het leven en op... nog veel meer.
Jeroen en ik zijn in liefde uit elkaar gegaan, de liefde blijft, maar het hier werkelijk samen zijn hebben we op een zo goed en waardig mogelijke manier afgesloten. Zo anders, dan van elkaar scheiden en het verdriet en gemis dat daar dan bij kan horen of misschien juist wel het tegenovergestelde. Ga ik niet invullen.
En natuurlijk is het erg, heel erg dat Jeroen dood is, hij is maar 45 jaar geworden... Vader van twee prachtige meiden, twee meiden die ook verder gaan met leven en van alles op hun pad tegen zullen komen. Hele mooie, maar vast ook verdrietige gebeurtenissen waarbij ze Jeroen enorm zullen missen.
Dat gemis is en blijft een gegeven, haast een feit, zo voelt het in ieder geval. Maar wij gaan wel verder en dat gaat goed!!!
Wel ben ik blij dat ik niet eerder heb geschreven, want echt waar, ik heb mij wekenlang alleen maar goed, vrolijk, krachtig gevoeld. Voelde ook wel raar, maar het was gewoon zo, verder ook niets onderdrukt, want dat kan ik niet eens. Ik bulkte van de energie, ik heb ook veel gedaan.
Bij anderen zag ik veel verdriet. Ook naar mij toe hele verdrietige blikken. Zo logisch, maar voor mij voelde het alsof ik een heel gedeelte van het rouwproces al achter mij had liggen. Notabene samen met Jeroen doorgemaakt... Vanaf 11 juni 2013 zat ik al in mijn/ons rouwproces, door de keiharde, maar eerlijke diagnose die we al aan het begin van het hele proces een plekje moesten geven.

Dan vertelde ik na 11 maart weer eens hoe goed het met ons ging en dan kreeg ik de volgende reacties;
Ja, maar toch, het is wel erg! Ja, hè, hè, zal ik zeker niet ontkennen...
Je ziet er goed uit, maar dat zal van binnen wel anders zijn! Hoezo? Als iemand er slecht uitziet, denk je toch ook niet dat het van binnen wel anders is, dus goed gaat?
Ik snap niet dat je er zo nuchter over kan praten (doktersassistente aan telefoon)? Hallo, ik kies zelf mijn mensen uit waarmee ik diepga. Zou toch wat zijn als ik ieder moment van de dag het gemis voel, gelukkig niet! Ik wilde gewoon medicijnen voor Jade bestellen, bovendien wist ik niet eens wie van de twee ik voor me had.
Fijn dat jij je nu zo goed voelt, maar dat zal nog wel veranderen... En bedankt! Maar omdat ik ook vrij realistisch ben, denk ik dit ook eigenlijk zelf wel, maar dat zien we dan wel weer, toch? Wel knap zo'n voorspelling, geen glazen bol voor nodig!
Wat ontzettend mooi dat jullie zoveel lieve mensen dichtbij je hebben, maar pas op, dat zal niet altijd zo blijven! Fijn dat dat niet altijd zo is, veel te druk! En echt waar, er komen genoeg lieve mensen bij mij, of laten gewoon wat van zich horen. Er zijn zelfs anderen die ik nu vaker zie dan voorheen en met wie het gewoon klikt, omdat er een klik is, hahaha. Maak je toch eens niet zo druk!
Of iemand die zelf overtuigd is van een bepaalde levenswijze, vervolgens heeft hij ons hierin wegwijs gemaakt en allerlei tips gegeven, dit alles vanuit hele goede bedoelingen. We vonden het ook super interessant en ikzelf doe er op mijn manier ook wat mee. Jeroen ging er een stukje in mee, maar hij voelde er te weinig voor, dus stopte er mee. Bovendien zou hij dan een stuk levensgenot in moeten leveren... Jeroen stapte daarop weer in zijn keiharde werkelijkheid van ziek zijn en de dingen onder ogen zien zoals ze er lagen. Juist daarom kon hij het sterven aan, hij liet de ziekte niet links liggen, maar accepteerde deze zo goed en kwaad als hij kon. En juist daarom voel ik nog steeds kracht, kracht van Jeroen.
Ontzettend jammer dat deze persoon teleurgesteld is in ons, omdat wij zijn weg niet bewandelden. Ik ben ergens teleurgesteld in hem, omdat wij dit nooit rechtstreeks van hem te horen hebben gekregen... Tja... Loslaten?
En nu komt de klapperrrrrrrrrrrr!!!
Laatst was ik bij een heel gezellig feestje. Veel lol gehad!!! The Sound of Silence werd nog gedraaid en dat raakte vele mensen, ontroerde mij ook enorm...
Even later was ik gewoon gezellig met een vriend aan het praten over van alles en nog wat, heel luchtig, enz. Juist ook over de toekomst. Komt een bekende tussen ons instaan en zegt; Kom op Cindy, niet terugkijken, heb je niets aan!!! Je moet vooruit kijken, want volgens mij heb je het er nu over... en daarna nog veel meer blablablablablablabla...
???????? Mijn antwoord heeft hij nog tegoed.
Even weer een afreageermomentje... Echt niet om te zeuren, echt niet! Zijn ook vooral opmerkingen van mensen die mij niet echt goed kennen, bovendien ga ik zelf ook wel eens de mist in met opmerkingen maken... en... meestal bedoelen ze het goed! Die houd ik erin!
Daar gaat het ook niet om, maar word je eens wat meer bewust van wat jij invult voor een ander. Luister gewoon naar die ander en vraag door, zonder jouw bagage daaraan te linken.

Laat mij lekker leven, rouwen en wat dan ook, op mijn eigen manier en vertel mij niet in welke fase ik zit en wanneer het wel of niet ergens tijd voor is. Dat bepaal ik toch echt zelf!!!! Jeroen vergeet ik nooit...
Even wat linken:
https://www.youtube.com/watch?v=ynj4I_TL5jY

En ik sta er echt wel boven hoor en ik laat het ook wel los en trek mij er niets van aan en laat ze links liggen en... nou, niet helemaal dus... ben ik toch te gevoelig voor... helaas.
Maar echt raken doet het mij niet echt, ik denk vaak dat ik door 'alles' wat wij hebben meegemaakt de heeeeele wereld aankan. Irritant blijft het wel...al lach ik er ook om!
x


Verder gaan, stil staan, achterom kijken, weer verder gaan...

Mijn vervolgcursus NLP heb ik vrijdag na de begrafenis afgesloten, dit kon omdat ik vele medecursisten op de uitvaart had gezien. Het voelde goed en ik had al veel met ze gedeeld...

De week erop heeeeel veel bankzaken geregeld. Er werd nogmaals bevestigd dat we het allemaal goed hadden geregeld, een hele opluchting...

Eind maart ging Floor logeren bij oom Rudy, lekker wezen zwemmen, ze heeft veel lol gehad!
Ik ben met Jade wezen eten bij Pascal en Anita, het was heerlijk en gezellig.

We gaan regelmatig naar Jeroen met ons drietjes. Jade vraagt er ook echt na, heel mooi...
De dames huppelen naar het graf, geven de plantjes water en kletsen wat tegen Jeroen.

Het gaat echt goed met Jade en Floor, krijg ik ook terug van de leerkrachten.

Eind maart met Jade en Floor en mijn ouders in Den Bosch geweest. Het was heerlijk weer en Josette verraste ons met een heerlijk picknick.

Begin april kwamen de algemeen directeur en Nicole bij mij op bezoek. Ik had al wat puntjes opgeschreven die ik wilde aankaarten ivm mijn terugkeer. Niet eens over gehad, het was een geweldig warm, gezellig en persoonlijk bezoekje. De week erop zouden we echt om tafel gaan zitten.

De week erop had ik een heel goed gesprek met Nicole over mijn terugkeer. Net of het allemaal klopte en paste, op één school zochten ze ondersteuning. Direct naar de betreffende school gereden waar ik een gesprek had met de directeur. Tot het eind van het jaar neem ik taken van iemand anders over en misschien mag ik volgend schooljaar echt deel uitmaken van dat team.
Op mijn vorige school heb ik immers ook afscheid genomen, vol frisse moed op een andere plek beginnen lijkt me goed en fijn! Woensdag 14 mei begin ik!

Op de terugweg voelde ik heel veel onrust. Thuis kwamen de tranen, heel veel tranen... Ik wilde dit zo graag met Jeroen delen!!! Vond hij het niet te snel, enz. Was hij ook blij voor mij? Ook een schuldgevoel kwam naar boven, ik zo blij met alles wat ik deed en Jeroen... was hij nog maar hier. Ook pijn voor hem, dat hij niet meer hier mocht zijn.
Sinds deze dag voel ik weer veel meer het gemis en verdriet om Jeroen... Dit gelukkig naast de warmte, kracht en energie, want dit is er allemaal nog! Nu is het en, en... Het gaat dus (even weer een uilegje) niet slechter met mij, nee, ik voel het verdriet meer. En ik ben er inmiddels achter, dat dit altijd is wanneer ik iets leuks heb gedaan of ga doen waar hij eigenlijk bij hoort te zijn!

De voorjaarscompetitie tennis is ook begonnen en wij doen weer mee met een mixteam. Een paar uur fanatiek tennissen en daarna meestal gezellig éventjes wat drinken. Lang niet meer gedaan, dus daar al een paar keer flink van genoten!!!

Tussendoor nog heerlijk wezen eten met kaartvrienden van Jeroen. Was heel bijzonder... Dit was nog een cadeau voor Jeroen, maar was een paar keer uitgesteld door het ziek zijn.
Uiteindelijk toch gegaan en Nancy ging met mij mee ipv Jeroen. Het was gezellig, maar uiteraard wat dubbel.

Van maandag 28 april t/m donderdag 1 mei ben ik met Jade voor allerlei onderzoeken naar Groningen geweest. Jade had binnen een uur alweer vriendjes, heel jong, maar wel leuk. Alles is goed verlopen! Nu voelde ik vooral de eerste avond het gemis van Jeroen. Voor het eerst ook het gevoel dat hij gewoon thuis met Floor was of werken, heel raar, ik zag hem iedere keer zo voor mij... Net of ik er thuis echt al aan gewend ben dat hij er niet meer is, maar niet op andere plekken. Al ons app-contact doorgelezen... Zo vreemd. Wat had ik hem graag even geappt of gebeld over Jade of even lekker kletsen over één van de zusters...

Van 5 t/m7 mei zijn we met vriendinnen, partners en kinderen naar Slagharen geweest. Eén groot feest!!! Alice ging bij ons in het huisje, uh caravan, wat fijn en wat een lol!
Ook dit keer voelde ik de pijn, juist toen ik weer thuis was. Wat oneerlijk en wat vreemd dat Jeroen er echt niet meer is... Onbegrijpelijk...

Gisteren was de eerste verjaardag zonder Jeroen. Jade werd 9 jaar!!! De dag ervoor kwam een grote schat even langs om drie heliumballonnen af te geven. Eentje voor Jeroen, konden we bij zijn graf loslaten. Omdat de kinderen iedere verjaardag nog een cadeautje van Jeroen zullen krijgen, hebben we zijn cadeautje aan de ballon geknoopt... Kon Jade op het kerkhof uitpakken.
Op de dag zelf had ik het 's morgens heel moeilijk, ik was gewoon heel erg verdrietig.
Het werd een hele gezellige verjaardag!!!!

Ik heb een beetje spijt van die opsomming, want als ik het teruglees kom ik vrij verdrietig over... maar dat zijn toch echt momenten... en nu... KLAAR!!! Geen kijkjes meer in mijn leven, waarschijnlijk was dit al to much... heb ik de laatste tijd vaker last van, hahaha.
Waarschijnlijk wordt dit door geen kip gelezen, maar ik heb weer wat meer rust, ook belangrijk!