De kanker heeft gewonnen...

Donderdag 13 februari 2014
Ik zat vanmorgen bij Jeroen, toen tegen 10.00 de neuroloog van gisteren binnenkwam. Hij had weten te regelen dat onze longarts om 16.30 hier op de kamer bij ons zou komen met de bevindingen van het overleg, fijn, dan hoefden we niet nog langer in spanning te zitten. Een kwartier later kwam echter een verpleger binnen, hij had onze longarts aan de telefoon, ze kon over een kwartiertje bij ons zijn en of we dit op prijs stelden.
Uiteraard. Warm, koud, knoop in de maag, Jeroen zei direct; dit is niet goed.
We namen weer plaats in een spreekkamer, de verpleger zat bij ons, de longarts kwam vervolgens binnen.
Ze had met de radioloog uit Enschede contact gehad. Bestralen was niet meer mogelijk, de vorige bestraling was pas 3 maanden geleden geweest, bovendien had het niet tot nauwelijks wat gedaan.
Een derdelijnskuur zou kunnen, zeker niet de zwaardere, die ze eerst voor ogen hadden, maar wel een mildere. Maar deze kuur zal weinig uitrichten en Jeroen zal er eerder doodziek van gaan worden. Bovendien is het dan maar de vraag of de hersenen bereikt worden, zij raadde het ons af. Mischien iets kwantiteit, dacht zij overigens niet, maar zeker geen kwaliteit. Uiteraard lag de keus bij ons, vooral bij Jeroen natuurlijk.
Ze lieten ons alleen, alweer verslagen, maar nu definitief...
Stilte, elkaar aankijkend, wat hardop denkend, al snel zei Jeroen duidelijk niet voor die derdelijns kuur te willen gaan. Hij wilde thuis zijn en niet nog zieker worden, niet weer aan het infuus, niet op pad voor controles, niet voor niets, ga maar door. Ik kon alleen maar met hem meedenken.

Morgen wordt alles in gang gezet. Gesprek met de neuroloog over een plan voor thuis. Oncologieverpleegkundige komt nog, Sensire zal worden ingelicht en ga maar door...
Uiteraard hoeft Jeroen niet direct op bed, dat is ook het rare aan deze situatie. Jeroen is gewoon Jeroen als hij op een stoel zit!!!!!!!!! Oogt niet doodziek, nog steeds niet.... maar is het wel.
Onbegrijpelijk voor ons, zo onwerkelijk en zo verdrietig. Niet naar Ommen dus, maar naar huis, waar Jeroen nu wil zijn.

De hersenmetastasen en hersenvocht zullen toenemen met alle gevolgen van dien...
Morgen horen we hier meer over...
Nu ga ik met de kinderen naar Jeroen, we zullen weer eerlijk zijn...
De wolken huilen, ik huil keihard mee, op dit moment vooral van binnen. 

Veel liefs van Jeroen, Cindy, Jade en Floor,

dat jullie ons nog steeds volgen geeft ons steun.