DIT KAN NIET WAAR ZIJN!!!

Start chemo en de volgende nachtmerrie

woensdag 18 juni
Jade en Floor naar school gebracht, Floor ging op schoolreisje naar Marveld. Eerst samen met Floor het slechte nieuws aan haar juf verteld, daarna samen met Jade aan haar meester. Met een beetje hulp van mij vertelden ze het zelf... Weer met verschillende ouders gepraat...
Jeroen heeft toen hij gisteren het slechte nieuws vertelde beide dames een hele mooie ziekenhuisbeer gegeven met broederpakje aan, konden ze aan hem denken wanneer hij in het ziekenhuis moest blijven. Zelf kreeg hij eergisteren van Jade en Floor een ziekenhuisbeer met zusterpakje aan, voor als hij in het ziekenhuis ligt en al zijn meiden mist...
's Avonds lag ik even naast Floor in bed... Ze was aan het praten met de beer over en tegen Jeroen, zo ontroerend... Ik neem jou nooit mee naar beneden, want dan raak ik je nooit kwijt. Ik ga heel goed op je letten... enz.
Deze eerste dag kreeg Jeroen spoelvloeistof ivm de nieren, zodat de nieren extra hard gingen werken en ze zo ook al die vieze chemo weer af konden voeren. Verder geen last. 's Middags is Floor nog met mij bij Jeroen geweest. Jeroen was Pippi aan het kijken en Floor ging lekker dicht tegen papa aan meekijken. Op haar gezicht was een prachtige vlinder geschilderd... door mijn plieve platje...

donderdag 19 juni
Er werd chemovloeistof aangekoppeld, Jeroen moest op zijn kamer blijven tijdens het inlopen, niets aan de hand verder. Mijn broer kwam 's middags met ons nichtje, Jade en Floor weer helemaal blij. Ik ging met mijn broer naar Jeroen, 's avonds zou ik met Jade gaan... Maar ik was zo moe, dus ik vertelde Jade dat papa morgen alweer thuis zou komen en ze hem dan weer kon zien. Ze vond het heel jammer, maar was zelf ook moe en legde zich er bij neer.

Toen ik mijn tekstjes terug aan het lezen was, miste ik een stukje over mijn grote bewondering voor mijn ouders. Op geen computer te beschrijven hoeveel ze voor mij en ons betekenen!!! Ik voel zoveel liefde en ook zoveel zorgen, dubbele dosis van ons, want niet alleen zorgen om Jade, maar ook nog eens om mij en ons gezin. Ook zij zijn nu verslagen... Maar ze staan nog altijd dag en nacht voor ons klaar. En wat kent mijn moeder mij goed!!!

's Avonds drie nieuwe tekstjes geschreven voor dit blog. Om 00.30 naar boven gegaan, nadat ik alle spulletjes voor de meiden keurig had uitgestald ivm school. Dit deed ik eerder gewoon pas 's morgens, maar wilde nu juist alles nog beter onder controle hebben... ik heb Jade haar ijzerdrankje via de sonde gegeven en fris fantomaltwater bijgevuld en weer aangekoppeld......????

Er volgt nu een uitgebreid heftig verslag, vooral voor mijzelf, heb ik nodig... Lang getwijfeld of ik dit nu wel op de blog moet zetten, misschien haal ik het er snel weer af. En aan de andere kant wil ik dit nu ook graag met mensen delen, omdat ook dit bij ons hoort. Het enige wat we Jade niet vertellen, nog niet hebben verteld is het stukje voor de vele puntjes, dus...

Ik ging moe, maar zeker voldaan slapen. Om 5.00 schrok ik wakker, JADE!!! Ik hoorde haar huilen op een manier die ik voor het laatst vier jaar geleden had gehoord en eigenlijk nooit meer wilde horen, niet te hard zeggen, want beter een signaal dan geen signaal! Ik vloog naar haar kamer, daar lag ze, draaiend met haar ogen en hevig aan het stuipen, pomp op volle snelheid gezet. 112 gebeld, mijn ouders gebeld, mijn ouders stonden er direct. Floor was van slag, maar mijn ouders zijn beneden met haar gaan kaarten...
De ambulancebroeders kwamen naar boven, in een korte zin gezegd:Ze moet nu een glucose-infuus en helemaal niets anders! Deze broeders luisterden goed!
Twee keer lukte het prikken niet, de derde keer wel! De suiker klom alweer naar 1.2 en in de ambulance alweer naar 4.6. Voordat Jade naar beneden werd gedragen ontdekte ik een grote plas in bed, ik dacht gewoon aan urine, maar het plakte... NEE, famtomaltwater! Had ik haar niet goed aangekoppeld, was het losgeschoten, of bedenk het maar... Vanaf dat moment kende ik niet alleen hele grote angst, maar was ik boos, zo boos op mezelf!!!
In Winterswijk aangekomen bleef Jade trekken en ze had een hele hoge hartslag... Drs. .. had dienst, haar suiker was inmiddels weer gedaald naar 2.4 .. Jade bleef hele nare, hele pijnlijke geluiden maken en haar ogen staarden in het niets. Ze was zo onrustig, totdat..., de hartslag ging wat omlaag en ze knipperde wat met haar ogen en toen ... ze stopte met ademen.............................................................................................................................
Ik wist niet wat ik zag!!! Ik rende de gang op, schreeuwde alles bij elkaar!!! Een reanimatieteam kwam aangevlogen, even later vlogen nog wat mensen langs mij op naar Jade...
Dit kan niet, dit mag niet, dit wil ik niet! Een zuster kwam op de gang naar mij toe en zei dat Jade werd gereanimeerd, ik werd heel boos op haar en zei dat ze weg moest gaan...
Even later kwam een andere zuster naar mij toe, ik dacht met heel slecht nieuws... Alles heeft door mijn hoofd gespookt!!! Zij zei dat Jade helemaal niet was gereanimeerd, was niet nodig geweest, want ze was met behulp van zuurstof en ik weet eigenlijk niet meer wat, zelf weer gaan ademen.
Jades eigen kinderarts, de meest fantastische arts op deze aardkl uh bol was er inmiddels ook, dit gaf mij direct een stuk rust. Vanaf dit moment tot aan het begin van de middag heb ik nauwelijks nog iets gezegd, ik sloot mij af... Maar... Jeroen moest het toch ook weten, help!
Samen met haar (Jades kinderarts) naar D2 gewandeld, lekker dichtbij, verpleegkundige keek ons wat vreemd aan, hadden mij natuurlijk ook nog niet zo vaak gezien... Ze zij nog net niet dat het geen bezoekuur was. Jeroen werd net een beetje wakker. KLAP
Samen naar Jade gelopen, Jeroen was niet boos op mij, ik nog steeds wel... en hoe!!!?
Mijn moeder had Floor naar school gebracht en Jades meester verteld wat er met Jade was gebeurd... Wat later waren mijn ouders bij ons, tranen, tranen, tranen en verbijstering.
Jade bleef heel onrustig (trekken en geluiden maken)!
Vier jaar geleden was ze  na ook zo'n ernstige hypo even onrustig gebleven, daarna 8 uur weggeweest, toen ze bijkwam stonden haar ogen vast naar een kant en kon ze een kant van haar lichaam niet bewegen, CTscan, maar op de terugweg naar de kinderafdeling zat ze ineens weer rechtop, begon met kletsen alsof er niets was gebeurd...
Ze kreeg inmiddels aardig wat slaapmedicatie, maar ze vocht zich er iedere keer doorheen en om haar hersenen te laten herstellen moest ze toch echt rustig worden.
Een spoedCTscan was inmiddels al gemaakt en er was gelukkig geen vocht of schade te zien. Wauw...Maar omdat ze zo onrustig bleef werd er toch getwijfeld, ging er nu toch weer iets fout in Jades hersenen. Eigenlijk een MRI nodig, maar dit kon niet, want daar moet je toch echt stil voor liggen. Het werd te gevaarlijk!!! In overleg met Nijmegen mocht Jade daar naar de kinderIC...
Een rijdende ICvrachtwagen met IC-arts en verpleegkundige kwamen Jade ophalen vanuit Nijmegen. Mijn moeder ging voorin. Mijn vader, Jeroen en ik gingen eerst naar huis spullen ophalen. Daarna snel naar Nijmegen. Een moeder van een vriendinnetje van Floor had aangeboden om Floor uit school te halen, geweldig. Hoefde ik nu niet meer zelf over na te denken. Floor ging naar Megapret en heeft heerlijk patatjes meegegeten!

Ik wil nog veel meer schrijven, maar ik ga slapen... Weet vast, dat deze nachtmerrie in een nachtmerrie GOED af gaat lopen, met een kleine slag om de arm...